Na Mèo, tegen de grens van Laos. Pffff het was me het dagje wel. Hoor vaak waarom doe je het toch niet lekker rustig aan? Luister dat is hier gewoon niet mogelijk. Je moet wel ergens overnachten en dat is echt niet altijd even makkelijk. In de bergen hier zijn de wegen giga slecht en stijl, daarbij is het loei heet echt f*king heet. En daarbij nog geen zuchtje wind.

Iedereen steekt zijn vingers/duim op zo van toppie goed bezig. Denk dan soms wel eens van k*t zullen we ruilen tegen je brommer? Aan de andere kant het leuke van het fietsen is dat je het gevoel hebt in een soort paradijs rond te rijden. Echt prachtig al die rijstvelden en het primitieve van de Vietnamezen. De kinderen roepen de hele dag en rennen soms een stukje met je mee. Als ik in de kant zit te eten blijven ze kijken alsof in een soort van alien ben.

Vandaag na zo’n 65 km was ik zo goed als op en totaal versleten. Dacht zal eens vragen of mogelijk een hotel in de buurt is. Ja die was er wel maar dan 40km verder, jezus zakte bijna door mijn kruis hahahaha.  Pff wat nu?

Dan maar aan een vrachtwagen chauffeur gevraagd of hij mij een stuk mee kon nemen. Dat ging helaas niet lukken. Een paar andere jongens wilde mij  gelukkig wel meenemen in hun busje en daar was ik super blij om. De weg werd steeds slechter en slechter. De vrachtwagen waar ik eerder niet bij mee kon had hier zeker wel 2 uur over gedaan dit busje 1,5 uur. Bij ons zouden ze zo’n busje bij de sloop nog niet willen hebben. Alles kraakte en klapte onder de auto.  De motor liep volgens mij maar op drie cilinders maar gelukkig kwamen we veilig aan.

Merk overigens dat ik mij steeds meer onder de bevolking ga mengen. Ga er lekker met een stoeltje bij zitten. We zeggen niet veel maar daar heb ik ook geen behoefte aan. Gewoon relax van mijn biertje genieten.

Morgen ga ik de grens over, hoop dat het gaat lukken.. je weet het maar nooit.

Gr. Frank