De beklimming

Ohh wat zat ik slecht in mijn conditie. Merkte het al in de aanloop naar de hut. Daar was het al flink afzien.

Later bij het eten moest ik echt mijn best doen om het naar binnen te krijgen. Begon me al een beetje zorgen te maken. Gelukkig kon ik goed slapen. Helaas was dat voor mede hut bewoners geen feestje hoorde ik later van Ralph.

Het weer was prachtig en gingen na het ontbijt (8:00 uur)fris en fruitig op pad. De aanloop was nog een flink stuk stijgend lopen. Eenmaal bij de voet moest ik toch ff slikken. Jezus wat stijl en gaat dit wel goed aflopen.

Alex en Helle hadden gekozen voor een dubbel touw en zouden om beurten voorklimmen. Wat is het dan fijn om een paar ervaren klimmers bij je te hebben. Maar al zijn ze nog zo ervaren een hoop hangt toch ook van jezelf af. Je kan altijd nog een flinke smak maken. Daarbij moet je ook goed rekening houden met je mede klimmers die aan hetzelfde touw hangen. Je zou met een onbeheerste beweging een ander uit Balens kunnen brengen met alle gevolgen van dien.

Na uren klimmen voelde ik het allemaal wat minder bij me worden. Je moet je met het grootste gemak met een been omhoog kunnen drukken en je armen moeten ook flink hun best doen. Vreemde is dan dat je na verloop van tijd ook onzeker(der) gaat worden. Dit was voor mij echt vreemd. Heb dit nog nooit meegemaakt. Hoe gekker hoe liever. Nooit echt angst gekend. Was dus flink slikken voor Franky. Dacht er is toch nog ergens een escape?? Toen we daar eindelijk aankwamen. Stelde ik voor deze te nemen zodat hun verder konden en ik ze later wel weer zou treffen. Dit was absoluut niet bespreekbaar. Ik zou en moest mee. Het laatste stuk was 3c dus geen probleem zijden ze. Tja dan maar mee. Gelukkig viel het inderdaad mee. We waren eerder boven dan ik dacht. Stiekem was ik blij dat het niet op mocht geven.

Daar was een Franse gids met een klant. Hij moest lachen om het schoeisel dat ik aan had. Hij begon een heel verhaal over wat ik aan moest schaffen. Ik zij dat hij geen moeite hoefde te doen omdat hij me nooit meer op z’n berg zou zien!!!. (denk daar nu al weer heel anders over hahahaha).

De afdaling was nog een heel eind. Raakte hier ook flink achter. Bij de hut heb ik een flinke pot bier op. Veel tijd was er niet. Naar de Auto was nog een heel eind. Ik kwam er als laatste aan om 21:00 uur. Echt totaal versleten. Later bij het eten kreeg ik pas het goed gevoel.

Dit was voor mij een goeie les!!! Zal toch meer moeten trainen wil ik er weer van kunnen genieten.

Tot volgend jaar!!

Bergen 2015,

Ralph, Alex, Herre en ik.

Ralph en ik zijn een dagje vroeger vertrokken en kwamen gelukkig met droog weer aan. Dit jaar hadden we besloten om met kleine tentjes te gaan met in het midden een tarp. De tarp was een goeie zet. Volgende dag regende het pijpenstelen. We hebben van hieruit bekeken wat we het beste konden gaan doen. Dit was geen gemakkelijke opgaven.

Het weer rondom was niet overal even best. Onze keuze is uiteindelijk gevallen op Le Grand-Bornard. Een mooi plaatsje hoewel de Camping wat minder was. Maar daar zouden we toch niet veel zijn. Alex en Herre hadden geen zin om een tentje op te zetten. Dat werd dus lekker knus.

Volgende dag werd het prachtig weer. Zijn vroeg op pad gegaan om een prachtige kletterstijg te gaan maken. Deze was zeker de moeite waard. Flink moeten klimmen en klauteren. Uitzicht was prachtig. Bij de uitstap was er wijs beraad. Besloten om niet verder te gaan daar we ’s middags naar de hut van de Le pointe percee zouden gaan. Na goed gegeten te hebben was het nog een hele klus om de instap naar de hut te vinden. Zijn pas om 18:00 uur op pad gegaan.

Frank.