Heenreis
De vlucht van Brussel naar Bangalore was eigenlijk prima. We zaten in business class, en dat blijft toch een genot: lekker plat kunnen liggen en je drankje gewoon geserveerd krijgen. In Bangalore moesten we helaas nog vijf uur wachten… niet bepaald ideaal als je eigenlijk gewoon even wilt bijtanken. Daarna volgde nog een vlucht van anderhalf uur naar Visakhapatnam,
waar we ’s ochtends vroeg aankwamen – compleet gesloopt, want we hadden de hele nacht overgeslagen. Die dag vooral een beetje bijgeslapen en rustig aangedaan.
De eerste dagen
De volgende ochtend gelijk naar de “werf”. Ik was er eerder geweest, dus ik wist wat voor chaos me te wachten stond. De eerste dagen bestonden vooral uit alles dichtmaken voor transport. Dat viel niet mee, want het nodige gereedschap en 
materiaal ontbrak vaak. De “manager” die dat zou moeten regelen… tja, laten we zeggen: niet iemand die ik in mijn bedrijf zou willen hebben. Geen technisch inzicht, veel verkeerde beslissingen, en dus vooral vertraging. Bovendien wordt er in India eindeloos gepraat voor er iets gebeurt. Gelukkig had ik twee man waar ik echt wat mee kon, maar de rest… daar werd ik na een paar dagen knettergek van.
Het weer
Qua weer hebben we eigenlijk veel geluk gehad. Het was wel benauwd, maar droog, tot de laatste dag. Toen regende het de hele tijd. Je kunt dan wel een jas aantrekken, maar dat heeft weinig zin: door de hitte ben je toch nat. Eén van die gasten stond zelfs met een paraplu te werken, met nog één hand vrij om iets te doen – ik kon wel ontploffen. Aan het eind van de dag was het terrein één grote modderpoel, maar gelukkig zat alles in de containers. In totaal hebben we zo’n 60 ton geladen.
laatste dag.
En vandaag, woensdag 27-08-2025, vliegen we gelukkig weer naar huis. Eerst nog lekker gegeten en een korte blik op het strand geworpen.
Jammer genoeg ligt dat vol troep en plastic – eigenlijk net als de stad. Veel goeds kan ik er niet over zeggen, maar goed… je moet het gewoon eens meegemaakt hebben, hahaha.
De terug reis:
Tja, hoe begin je zoiets? Reizen blijft toch een soort beproeving. Vliegtuigen en treinen hebben altijd vertraging, koffers raken verkeerd gelabeld… kortom: rennen, wachten en nog eens wachten!
De vlucht van Visakhapatnam naar Bangalore ging gelukkig soepel. Omdat we daar 7 uur tijd moesten overbruggen, pakten we een Uber naar het Bangalore Palace.
Jammer genoeg was het te donker, dus veel zagen we niet. Dan maar door naar het Oberoi Hotel. Binnen was het prachtig en we hebben er heerlijk gegeten. Daarna weer een Uber terug en wat rondgehangen in de lounge.
In het vliegtuig kon ik eindelijk de stoel helemaal plat leggen (het voordeel van business class!) en zowaar: ik heb zeven uur achter elkaar geslapen.
In Parijs begon het circus opnieuw: een ellenlange rij bij immigration, daarna de koffers – die natuurlijk als allerlaatste kwamen omdat de labels verkeerd zaten. Met nog maar een half uur om de trein te halen moesten we ook nog snel een instapkaart regelen. Uiteindelijk had de trein twee uur vertraging. Om gek van te worden!
Conclusie: reizen is eigenlijk gewoon een noodzakelijk kwaad. Het brengt je waar je moet zijn, maar leuk is anders.
