Weer van die bekende vakantielanden, maar ik weet inmiddels zeker dat ik in drie van hen nooit meer kom: Oostenrijk,
Liechtenstein en vooral Zwitserland. Wat een prijzige plekken! Het lijkt wel alsof iedereen hier een fortuin verdient. Vooral de basisdingen zoals eten en drinken zijn hier aan de dure kant, en de tol is ook niet mals. In Zwitserland hebben ze zelfs een systeem waarbij je voor een heel kalenderjaar moet betalen. Handig, als je er in november even doorheen wil rijden – kost je zo €42. Best bizar! Zelfs mijn tracker stopte met tracken aan de Zwitserse grens? Heeft het heel de reis netjes gedaan.
In de paar dagen dat we nu in Europa zijn, hebben we al meer uitgegeven dan tijdens de rest van onze reis. En wat een auto’s rijden er hier rond! Wij in Nederland doen blijkbaar iets niet goed…
In Sarajevo hadden we een overnachting gepland. Hoewel de oorlog al zo’n 30 jaar achter ons ligt, zie je nog overal sporen ervan, zoals kogelgaten in de gevels.
Kogelgaten in gevel
Ralph had een appartement geboekt dat er bij aankomst op zijn zachtst gezegd wat verwaarloosd uitzag, met een oud liftje dat waarschijnlijk uit de vorige eeuw stamt. Maar eenmaal boven bleek het verrassend mooi en keurig verzorgd, heel schoon en fris.
Ik had nog wat extra warme kleding nodig, en gelukkig zijn er in zo’n grote stad genoeg winkels. Mooie kleding voor ongeveer de helft van de prijs die we thuis gewend zijn.
De oorlog heeft duidelijk zijn sporen nagelaten, niet alleen op de gebouwen maar ook op de mensen. Ze lijken erg teruggetrokken, en veel mensen ontwijken oogcontact. Begrijpelijk als je bedenkt hoeveel ze hebben meegemaakt.
‘s Morgens op 4 november vertrokken we vroeg richting Sibenik in Kroatië, via een bochtige weg. De grensovergang was eenvoudig, waarschijnlijk omdat we een Europees paspoort hebben. Mijn paspoort staat inmiddels vol met stempels; ik heb nog een paar lege bladzijden, maar in 2027 kan ik weer een nieuwe aanvragen.
05-11-2024 Rijeka
Vandaag volgden we grotendeels de kustweg naar Rijeka. Ik heb deze route al eens gereden in mei 2022 met mijn andere motor, maar hij blijft prachtig: geweldige bochten en voortdurend uitzicht op zee.
Onderweg naar de kust viel het me op hoeveel leegstaande huizen er staan – een triest gevolg van de etnische zuiveringen tijdens de burgeroorlog van 1991-1995.
We zitten nu midden in het centrum van Rijeka, en we moesten de motoren beneden parkeren. Hopelijk staan ze er morgen nog!
Wat een dag vol verrassingen! We zijn vanochtend wat later vertrokken omdat het dal nog in een mysterieuze mist gehuld was.
Durmitor Nationaal park
We wilden natuurlijk de bergen in hun volle glorie zien,
dus hebben gewacht tot de zon doorbrak en het landschap begon op te lichten. We reden door kleine, donkere tunneltjes omhoog, en eenmaal boven leek het alsof we in een sprookjestuin waren beland. De natuur is hier zo ongelooflijk mooi! Na elke bocht wacht weer een nieuw plaatje waar je simpelweg foto’s van móet maken.
Durdevica Tarabrug
Rustig hebben we van dit betoverende landschap genoten, totdat we uiteindelijk bij de Servische grens aankwamen. Het verlaten van Montenegro was zo gepiept, maar de grensovergang naar Servië bezorgde ons wel een lachbui. Een vriendelijke agent vroeg of ik sigaretten bij me had, en daarna, met een knipoog, of ik misschien marihuana bij me had. Ik lachte en zei: “Nee hoor, ik rook niet eens! En weet je wel hoe oud ik ben?” Hij grijnsde breed, gaf me een high five en we schoten allemaal in de lach. Zo’n warm welkom maak je niet elke dag mee!
Servië zelf voelt, op z’n zachtst gezegd, een stuk minder welvarend aan, maar voor ons maakt dat het des te leuker. Onder ons appartement hebben we drie biertjes en een wijntje gedronken voor slechts €6, en daarna heerlijk gegeten voor €17. Het leven is hier echt goed – wij vermaken ons prima!
Kosovo en Albanië zijn misschien niet de eerste landen waar je aan denkt voor een vakantie, maar ik kan je vertellen: het landschap is prachtig en de mensen zijn vriendelijk. Extra fijn is dat het voor ons ook nog eens heel betaalbaar is. Gisteren hebben we heerlijk luxe gegeten, inclusief biertje, toetje en cappuccino, en de rekening? Maar €25! Daar hoef je het echt niet voor te laten.
Van Noord-Macedonië naar Kosovo stonden we onverwacht snel aan de grens, niet helemaal de bedoeling. Ralph had het anders gepland, dus we zijn teruggereden en na een kleine omweg zaten we weer op de goede route: een mooie, onverharde weg. Onderweg kwamen we gelukkig een vriendelijke politieagent tegen die ons waarschuwde dat de grens aan het einde van deze weg gesloten was. Terug dus, en hoewel het een flink eind om was, vonden we het niet erg; de weg door de bergen was prachtig.
Om 16:00 uur kwamen we aan bij het appartement. ’s Ochtends begonnen we natuurlijk eerst met een heerlijk bakkie koffie voordat we weer op pad gingen. De afstand leek misschien niet zo groot, maar door alle bochten kostte het flink wat tijd. Zeker 100 kilometer met wel duizend bochten en flink wat hoogtemeters erbij—en wat een prachtige natuur om ons heen! Bij het avondeten zaten we nog volop na te genieten van de dag.
Vandaag vertrokken uit Pella, waar we in een leuk appartementje zaten—zonder ontbijt, gelukkig! Voor mij is een stevig ontbijt meestal te veel; ik word er alleen maar slaperig van. Een goede kop koffie met een kleine snack is precies genoeg, dus onderweg hebben we genoten van een cappuccino en een gedeeld worstenbroodje.
De grensovergang van Griekenland naar Noord-Macedonië was echt een makkie. Na een stuk vlakke weg, kwamen we in de bergen die ons richting het Meer van Ohrid brachten. Wat een schitterende, bochtige weg! Op de motor is dat natuurlijk puur genieten (zie filmpje).
Nu zitten we in een appartementje aan het meer. Genieten, zou ik zeggen!.
Ralph had een huisje geboekt met de belofte dat de locatie alles goed zou maken. Eenmaal aangekomen op het “adres” bleek er geen huisje te zien. Dus maar even ergens binnenstappen en vragen. Gelukkig wisten ze wie de eigenaar was, en na een telefoontje beloofde hij er binnen vijf minuten te zijn. Wij reden achter hem aan en stopten uiteindelijk bij een huisje. Zijn moeder bleef even bij ons achter terwijl hij snel de sleutel ging halen.
Toen hij terug was, haalden we onze spullen van de motor af en vertrokken we snel naar een andere woning, waar we blijkbaar mee moesten eten. Nou, dat was een geluk, want “moedertje” kon heerlijk koken!
Wat een lief vrouwtje 🧑🍳
Met Google Translate kwamen we een heel eind, en al snel werd het gezellig. Er kwam wat zelfgestookte drank op tafel en de verhalen rolden vanzelf. We wilden wat Turks geld achterlaten als bedankje, maar dat ging niet zomaar. In plaats daarvan moesten we een fles wijn meenemen en voor Ralph nog een kwartfles Black Label.
De volgende ochtend vertrokken we zonder ontbijt, nog goed gevuld van de avond ervoor. Al na 300 meter werden we aangehouden door de toeristenpolitie. Beetje overdreven, maar goed, paspoorten laten zien en door. Na zo’n 80 kilometer bereikten we de grens. Ik heb al heel wat grenzen gepasseerd, maar zo’n lange rij auto’s had ik nog nooit gezien. Gelukkig mochten we met de motor langs de rij. Na een paar controles stonden we weer voor een slagboom. We vroegen wat mensen in de auto’s hoelang ze al bezig waren en kregen te horen dat zij er al vijf uur stonden sinds zeven uur ’s ochtends. De rij was alleen maar langer geworden. Wij besloten om met de motor gewoon om de slagboom heen te gaan, en tot onze verbazing knikten de militairen alleen maar vriendelijk!
Aan de Griekse kant kwamen we na wat zigzaggen redelijk snel de grens over. In een plaatsje verderop zagen we wat motorzaken en vroegen daar of ze toevallig een achterband voor me hadden.
Mooi werkplaatsje
Na wat telefoontjes werden we opgehaald door iemand op een motor die we moesten volgen. Ze hadden niet precies de band die ik wilde, maar ach, een halfuurtje later zat hij erop.
Ralph had hem goed vastgesjord
Bij de volgende stop boekten we een hotel zonder precies te kijken waar het was. Bleek dat het op een eiland lag! We keken elkaar aan en besloten dat we dan maar naar dat eiland zouden gaan.
Buurman & Buurman 🚢 >
Aangekomen op het eiland hoorden we tijdens het avondeten dat het toeval zo moest zijn; er was van alles te doen en te zien. Dat wordt een extra nachtje boeken
Om van Armenië terug naar Turkije te reizen, moesten we eerst helemaal door Georgië, wat betekende: twee grensovergangen op één dag! De overgang van Armenië naar Georgië ging vlot, maar die van Georgië naar Turkije was wat rommelig. Wat een chaos daar, maar hé, uiteindelijk stonden we weer op Turkse grond! Ons doel was Arpaçay, en rond 17:00 uur kwamen we daar aan.
En dan die handjes in de lucht 😃
De volgende dag stond een flinke rit van 428 km naar Tavan op de planning. Dat klinkt misschien als een hoop, maar er waren niet veel hotels onderweg en we hoopten op wat warmer weer. Gelukkig was de rit absoluut geen straf!
Het landschap was adembenemend, op sommige momenten werd het zelfs stil van al die schoonheid.
Het hotel waar we nu verblijven is helemaal prima, alleen jammer dat ik een beetje snipverkouden ben.
16-10-2024 Vertrek uit Tatvan
Wat een nacht! Ik heb nauwelijks geslapen door die verkoudheid, maar ach, we gaan gewoon door. Ons kamertje was wel erg knus en de douche bijna nog knusser, haha! Maar na een verfrissende douche konden we er weer tegenaan.
Na zo’n 130 kilometer was het tijd voor een pauze, want ik voelde me zó moe dat ik bijna achter het stuur in slaap viel. Gelukkig hebben we even gestopt voor een colaatje en een kopje çay (thee). Ralph kon het natuurlijk niet laten en moest nog even met de kleine op de foto bij de drogende tabaksplanten.
Buurman & buurman
Een uurtje later kwamen we aan in Diyarbakir. Het hotel is niet spectaculair, maar wel prima en het belangrijkste: de motoren staan veilig binnen. We hebben heerlijk gegeten bij Kahvalti & Café,
waar een bandje aan het spelen was. Ralph vond meteen een klik met de muzikanten en moest natuurlijk vol trots het optreden van Fabienne laten zien. Ze vonden het geweldig!
En nu… tijd om lekker in bed te kruipen en hopelijk wat beter te slapen vannacht!
18-10-2024 Nemrut Dagi,
De rit naar Nemrut Dagi (zo’n 200 km) was prachtig, vooral het laatste stuk dwars door de bergen. Toen we bij ons hotel aankwamen, dat op 2000 meter hoogte lag, voelde je meteen de temperatuur dalen – zo’n 3 graden met een flinke wind erbij. Dus snel de spullen van de motor gepakt en naar binnen gevlucht.
Naast het hotel was een klein gebouwtje waar je een kaartje kon kopen voor de wandeling naar de kolossale stenen beelden van koning Antiochus en diverse goden uit de Griekse, Armeense en Perzische mythologie, zoals Zeus, Tyche en Mithras.
Jezus wat was het koud 😨
De wandeling is 2,5 km lang met een stevige klim. Na wat overleg besloten we die de volgende ochtend te doen – om 5 uur, jawel! Dus na de wekker van 4:30 uur zijn we in het donker naar boven gewandeld. Brrr, wat was het koud en winderig! We waren veel te vroeg, maar konden alvast wat foto’s maken. Gelukkig vonden we een beschut plekje uit de wind.
Nog geen kwartier later kwam er een groep van zeker 100 Japanners omhoog, veel te licht gekleed. Iedereen stond te rillen van de kou – dat was wel grappig om te zien. Toen begon het lange wachten op de zonsopgang… wat duurde dat lang!
We besloten om de foto’s op de terugweg wel te maken. Eenmaal beneden waren we blij dat we lekker een warm kopje thee konden bestellen. Maar al met al, het was absoluut de moeite waard!
19-10-2024 Cappadocië
De rit ernaartoe was vrij saai, op één leuke tussenstop na bij een motorzaak die toevallig bijna recht voor ons lag. We werden hartelijk ontvangen door de eigenaar met een kopje çay.
Voor motorrijders die door Turkije trekken, lijkt me dit een prima plek om even aan te kloppen bij problemen. We hebben wat avonturen uitgewisseld en zijn daarna weer verder gegaan.
In Cappadocië hadden we een fijn hotelletje, heel dicht bij het spektakel. En met spektakel bedoel ik écht een toeristische trekpleister: paarden, quads, landrovers, cabrio’s en natuurlijk de beroemde luchtballonnen. Het is indrukwekkend, maar tegelijkertijd ook wel een beetje veel van het goede. Na wat rondgekeken te hebben,
besloten we lekker te gaan eten. We zouden korting krijgen, omdat de compagnon van de motorzaak een restaurant daar had, maar uiteindelijk leverde dat alleen een gratis toetje op. Hahaha!
De volgende ochtend vroeg uit de veren om 6:30 uur voor de luchtballonnen. Wij hebben het ballonvaren overgeslagen, want €300 per persoon vonden we toch iets te gortig. Maar als je ziet hoeveel ballonnen er rondvaren en dat elk mandje 12 mensen meeneemt, begrijp je wel dat ze hier flink wat verdienen. Na een uurtje zijn alle ballonnen weer geland.
Nog snel een ontbijtje en dan op naar het westen!
24-10-2024 Yenifoça
Vanmorgen na een heerlijke nacht en een perfect ontbijtje vertrokken. Ralph wilde graag eerst naar een dorpje om wat historische ruïnes te bekijken. Eenmaal daar aangekomen, bleek het weer een typische toeristische trekpleister te zijn. Ik ben sowieso geen fan van drukte en ben niet echt een cultuursnuiver. En als je dan ook nog eens €50 moet betalen, dan ben ik snel vertrokken. Gelukkig had Ralph er ook weinig zin in.
Ff rust, soms zomaar vijf minuutjes
Dus op weg verder! De wegen hier zijn echt glad en soms gevaarlijk. Op een rotonde gleed mijn achterwiel bijna weg. Toen ik het Ralph vertelde, bleek dat hij precies hetzelfde had meegemaakt. En dan die diepe spoorvorming in de wegen, het lijken wel loopgraven! Het verkeer is ook een verhaal apart.
De Turken rijden als gekken, slingeren van baan naar baan en komen met een rotvaart aanrijden. Iemand had Ralph al gewaarschuwd dat Turkije hoog scoort op de lijst van verkeersongevallen.
Gelukkig, over anderhalve dag zijn we in Griekenland!
Er is eigenlijk niet zo heel veel over het Sevanmeer te vertellen, behalve dat het op 1900 meter hoogte ligt en maar liefst 80 meter diep is. Wat wel meteen opvalt, is hoe prachtig het eromheen is! De frisse, koude wind geeft het landschap iets ruigs, al voelt het daardoor ook wel wat kil. In de dorpjes valt niet zoveel te beleven; ze ogen wat triest en armoedig. Het lijkt erop dat er niet veel geld is om het op te knappen, maar de mensen geven wél vol gas op de weg! Dat is soms echt levensgevaarlijk.
Desondanks hebben we een prachtige dag gehad!
Gijs en Wouter kwamen ons weer opzoeken in Jerevan! Wij waren er al sinds donderdag. Na wat verwarring hebben we uiteindelijk een prima plek gevonden. Klein nadeel: zes verdiepingen omhoog zonder lift… maar we hadden echt geen zin meer om verder te zoeken. Dus, alles van de motor af en krakend en piepend naar boven. Gijs en Wouter arriveerden vrijdagavond laat, en de cola met ijsblokjes stonden al klaar.
De volgende dag reden we met een, mag je best luxe noemen, auto naar het oosten om te genieten van prachtige vergezichten. De dag erna was het de beurt aan het westen. ’s Middags gingen Wouter, Ralph en ik naar de Cascade van Jerevan en bezochten
we het Monument voor de Armeense Genocide (Tsitsernakaberd).
’s Avonds lekker gegeten, maar helaas, toen was het feest weer voorbij. Bedankt Gijs en Wouter!
In Erzurum verbleven we op 2500 meter hoogte in een prachtig luxe hotel voor slechts €17 per persoon, ontbijt inbegrepen! We wisten al dat het een regenachtige dag zou worden, dus we maakten ons klaar: handkappen op het stuur en regenpak aan. Gelukkig konden we nog droog de motor bepakken voordat de regen begon.
Na een kwartiertje rijden voelde ik de eerste druppels, maar het schitterende landschap om ons heen maakte dat ik me daar niet al te veel van aantrok. De kou viel trouwens ook best mee. Terwijl we verder reden, bedacht ik hoe ik mijn zelfgemaakte handkappen kon verbeteren – er moest eigenlijk een stevige draad in. En toen, bij de eerste stop, vond ik precies wat ik nodig had! Kniptang erbij en een stukje draad van een omheining afgeknipt. Samen met Ralph de draad in de zoom geschoven – een wereld van verschil!
De route voerde ons door een adembenemend bergachtig gebied, langs een stuwmeer en door eindeloos veel tunnels. Toen we de grens naderden, zagen we kilometerslange rijen vrachtwagens. Wat een gedoe voor die chauffeurs! Gelukkig ging onze grensovergang naar Georgië vlot, nog een verzekering kopen en koers richting Batoemi. Wat een drukte daar! Maar met de motor konden we overal lekker tussendoor manoeuvreren, wat ons zeker uren bespaard heeft.
Het eerste hotel waar we aanklopten, bleef helaas gesloten. Maar Ralph had op een hotelsite een leuk appartementje gevonden, en daar zitten we nu helemaal prima. ‘s Avonds werden we zelfs uitgenodigd om mee te eten – kip met Batoemi bier, heerlijk! Morgen nemen we een rustdag en gaan we de beroemde beelden van Ali & Nino bewonderen.
Zo, dat wordt een mooie dag morgen!
Batumi, 03-10-2014
Vandaag begon heerlijk met een verfrissende douche en rond 10 uur waren we op weg naar de kust, op zoek naar de indrukwekkende beelden van Ali en Nino. Dit is een prachtig 8 meter hoog liefdesmonument dat de liefde uitbeeldt tussen de helden uit de roman van Kurban Said: de Azerbeidzjaanse aristocraat Ali en de Georgische prinses Nino.
De route ernaartoe leidde ons langs de: kade vande haven, wat een ontzettend fijne wandeling was. Natuurlijk hebben we onderweg wat foto’s gemaakt! Ralph, die nog nooit met zijn voeten in de Zwarte Zee had gestaan, moest natuurlijk zijn schoenen uit. Het was hilarisch om hem te zien stuntelen over de kiezels!.
.
.
Batumi heeft verder ontzettend veel charmante straatjes en prachtige gebouwen. Overal kun je gezellig wat eten of drinken. We besloten de dag af te sluiten met een ritje in de kabelbaan, die ons een schitterend uitzicht over de stad gaf.
Voor het avondeten hadden we nog niets gepland, tot we langs een soort Italiaans restaurant kwamen. Later bleek dat de eigenaar eigenlijk uit Praag kwam en de zaak pas vier maanden geleden was begonnen. Het was gezellig druk, en er zat zelfs een Rus die een beetje Nederlands sprak.
We hebben de avond afgesloten met een heerlijke limoncello. Al met al weer een ontzettend leuke dag! /
04-10-2014 Vertrek uit Batumi
Voordat we vertrokken, kregen we nog een heerlijk kopje koffie van de bewaker – wat een fijne start van de dag! We hadden er helemaal zin in. Gelukkig was het verlaten van Batumi een stuk makkelijker dan binnenkomen, want wat een rij stilstaande auto’s kwamen we weer tegen. Je moet er toch niet aan denken dat je daar elke dag in vastzit!
Zodra we wat verder weg waren, werd het lekker rustig en konden we weer genieten van de prachtige natuur om ons heen. Na ongeveer 80 km hebben we even een pauze ingelast om een reep te eten en de camera te monteren, aangezien de weg flink omhoog zou gaan. Oeps, ik was alleen iets vergeten bij het monteren… dom, maar ach, alles is te koop!
De weg omhoog was prachtig, met hier en daar wat koeien die ons pad kruisten. Alles verliep verder soepel en we slingerden ons een weg omhoog. Het laatste stuk hebben we eerst even verkend, je weet maar nooit. De motoren wegen immers zo’n 300 kg (240 kg plus bagage) en dan kom ik er zelf nog bij met mijn 60 kg!’😏
Het hotel waar we aankwamen was echt geweldig! Geen enkel minpuntje te vinden..
De eigenaar was een vriendelijke Duitser en er werkte een supergoed georganiseerde studente. ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten en gezellig gekletst met een Armeense vrouw die in Noorwegen woont. Ze gaf ons nog wat handige tips en vertelde dat de grens met Turkije helaas gesloten was. Jammer genoeg moeten we nu bij het verlaten van Armenië weer terug via Georgië.
Al met al, een dag vol avontuur en leuke ontmoetingen!
Uplistsikhe 06-10-2024
Wat een heerlijk verblijf hadden we in Gori! Een ruime kamer, fijne douche én we mochten de motoren binnen zetten—fantastisch! Nadat we ons hadden geïnstalleerd, zijn we naar het Stalin museum gegaan. Het leek alsof er sinds Stalins tijd niks veranderd was. Alles oogde oud en stoffig, en dan die gidsen… een paar vrouwen die nooit lachen. Na een halfuurtje hadden we het wel gezien.
We zijn lekker gaan eten, maar een tafeltje verder zat een Chinees stel te rochelen. Tja, je vraagt je af: moet dat nou? Maar goed, toen we teruggingen naar het hotel, wie zat daar weer? Juist, de Chinezen. De volgende ochtend hetzelfde verhaal: volproppen tijdens het ontbijt—niet echt een smakelijk gezicht.
We besloten de motoren in te laden en vertrokken naar de grotwoningen. Gelukkig waren we vroeg, dus we konden nog wat foto’s en video’s maken voordat de bussen vol toeristen, vooral Chinezen, arriveerden. Natuurlijk hebben zij ook het recht daar te zijn, maar het zijn er gewoon zoveel!
Daarna reden we door naar Tbilisi. Eenmaal aangekomen bij ons appartement was er niemand te bekennen. Bij de tweede poging ook niet, maar bij de derde hadden we eindelijk geluk. Het was een leuk kamertje, klein maar prima voor ons. Beneden op het plein was er van alles te doen. Na wat winkelen voelde ik me weer helemaal up-to-date met mijn spulletjes.
De volgende dag hebben we een lange wandeling gemaakt op zoek naar een nieuwe buitenband voor Ralph, maar helaas zonder succes. De enige optie was om de dag erna nog langs een andere motorzaak te gaan.
’s Avonds genoten we van een heerlijke Thaise maaltijd met een drankje. Al met al, het was weer fijn vertoeven in Tbilisi!
De camping Yug was helaas niet om over naar huis te schrijven, en we hebben er ook nog €20 per persoon voor neergeteld. Gelukkig maakte ‘s morgens de prachtige route door het natuurgebied naar de grens een hoop goed! De weg was wel spannend met flinke bochten en gaten zo groot als drie ballen, dus het was even goed opletten. De grensovergang ging verrassend soepel; binnen zo’n drie kwartier stonden we alweer aan de andere kant. Na een korte pauze gingen we vol goede moed op zoek naar onze eerste camping in Turkije.
Nou, dat werd een avontuur op zich! Alles wat ook maar in de buurt kwam van een camping was dicht. Na wat navraag bleek dat we eigenlijk overal langs de kust mochten staan. Prima, eerst maar even wat eten halen en dan een mooi plekje zoeken. Het koken bleek nog wel een uitdaging,
mede dankzij de zwerfhonden die nogal opdringerig waren. Maar uiteindelijk is alles gelukt! Laten we hopen dat we morgen nog steeds alles bij elkaar hebben.😃
28-09-2024
Gisteravond zijn we lekker vroeg naar bed gegaan. Ralph heeft nog snel even een soort afscheiding gemaakt, zodat we wat meer privacy hadden voor de rest van de nacht. Er reden namelijk flink wat auto’s langs met knallende muziek. Begrijpelijk ook wel, want er is voor de jongeren hier verder niet zoveel te doen. Na een paar keer wakker te zijn geworden, heb ik toch best goed geslapen. ’s Ochtends was alles weer klam van de dauw, maar dat begint al een beetje normaal te worden.
We hebben snel een hapje gegeten bij een lokaal tentje en zijn toen op de motor richting Istanboel vertrokken. We hoopten de stad te kunnen vermijden… maar helaas, Ralph zijn navigatie raakte compleet de weg kwijt. Na een paar verkeerde afslagen besloten we de TomTom te volgen.
Dat ging prima, totdat we ineens voor een pont stonden. Ach ja, waarom niet? We vonden het eigenlijk hartstikke leuk! Hebben wat filmpjes en foto’s gemaakt terwijl we de oversteek maakten.
Het verkeer in Istanboel was wel een gekkenhuis; het lijkt wel alsof de Turken een ‘dollemansknop’ in hun auto hebben. Niet normaal hoe die rijden! Met de motor “mochten” we gewoon over de vluchtstrook, anders hadden we er nooit doorheen gekomen. Eenmaal uit de stad werd de weg wel wat saai, tot we bij de camping aankwamen.
29/30-09-2024
Vandaag op tijd vertrokken van de Poyrazlar Caravan Camping. Wat een rumoerige plek! We hadden een piepklein plekje voor €25 – niet bepaald een aanrader. Toen we de weerberichten checkten en zagen dat er regen op komst was, leek een hotel ons een goed idee. Dus dachten we snel even op Booking.com te kijken, maar nee hoor, dat kan niet meer in Turkije. Ze hebben daar een boete van €100.000 gekregen voor oneerlijke concurrentie. Dan maar via Agoda geboekt, voor €50 – dat kon nog net!
De weg erheen, over de D100/E80, was saai en druk. Maar het hotel zelf was prima, met superlieve mensen. En tot onze vreugde: er waren zelfs biertjes!
We hebben onze tentjes nog even opgezet om ze te laten drogen.
Voor de volgende dag besloten we even niets te boeken, maar alvast wat opties opgezocht.
We gingen weer de D100 op, en gelukkig werd het landschap steeds mooier. Hoe verder we oostwaarts reden, hoe rustiger de weg. In deze hitte van 35°C hebben we afgesproken om elk uur (of na 100 km) even te stoppen. We zijn nu aangekomen in Susehri, een leuk plaatsje waar het hotel maar €32 kostte – helemaal ons ding.
Daarna ben ik nog snel naar de kapper gegaan. Hij leek me eerst bijna te willen verzuipen
tijdens het wassen en stelde daarna voor om me te harsen! Nou, dat ging me toch iets te ver, haha! Maar na drie kwartier was ik fris geknipt, en dat voor slechts €5. Daarna nog lekker gegeten en zo zit de dag er weer op.
Kortom, alles gaat prima! Helaas gaat Bakoe niet lukken, de grens van Azerbeidzjan blijft dicht tot januari. Maar ach, wat niet kan, kan niet. Dan maar heerlijk verder naar Armenië!
